Zeehonden, dolfijnen en walvissen.

Het is weer tijd voor een update! Als ik zeg dat ik mijn blog ga bijhouden moeten jullie mij maar gewoon niet meer serieus nemen. Dagen lijken uren, uren lijken minuten. De tijd gaat zo snel, het is alweer 3 weken geleden. Oeps.

Ik ben 31 februari, met pijn in het hart, vertrokken uit mijn liefde genaamd Wanaka.
Jeetje wat een heerlijke tijd heb ik hier samen met mijn Brabantse Roosje en de rest van de Matterhorn South familie gehad.
Er was elke dag reden voor een feestje, we hebben optimaal van de zon genoten (lees: meerdere malen verbrand), gemountainbiked, gewandeld maar vooral heel veel gechillt. Hier en daar een wasje, een boodschapje, een duik in het meer, maar heel veel meer dan dat waren deze afgelopen 11 dagen niet.
Het lag ook totaal niet in de planning om hier 11 dagen te blijven. We zijn begonnen met 4. Dat werden er 6, toen nog een paar nachten, en goh, opeens waren dat er 11.
Roos moest vandaag weer naar huis, en ook voor mij was het weer tijd om verder te gaan. Tijd voor nieuwe avonturen en nieuwe mensen!

Na afscheid te hebben genomen van mijn Wanaka familie stap ik deze morgen met een meisje, waar ik de naam niet meer van weet, in de auto opweg maar Queenstown. Er staat mij niks nieuws te wachten in Queenstown, want dit wordt de derde keer dat ik daar ben. Het is gelukkig ook maar voor 1 nachtje, want morgen ga ik met de bus naar Lake Tekapo.

Het is wederom weer een prachtige rit naar Tekapo. Ik denk dat dit deel van NZ toch wel een beetje mn favoriet is. Voor de verandering heb ik vandaag voor het eerst een vrouwelijke buschauffeur, maar ook zij stuurt deze mega bus zonder slag of stoten de bergen door.

Aangekomen in Lake Tekapo verblijven we weer eens in een skeetig hosteltje met uitzicht over het meer. Na een beetje zwemmen en bakken in de zon staat er op het menu van vanavond, heel verassend; pasta!
Ik kook maar meteen weer voor een heel weeshuis, dan hoef ik de rest van de week alleen mn prakkie op te warmen.

Zondag 2 februari vertrek ik met de bus naar Christchurch. We maken een tussenstop in Geraldine voor wat boodschappen en een leuk minimarktje. Rond het middag uur komen we aan in Christchurch. Nadat we onze spullen hebben gedropt in het hostel maken Martina, Sina, Carmen en ik een wandeling door de stad. My god, wat een trieste bedoeling. Als ik de foto's en verhalen moet geloven was dit ooit een prachtige stad, maar door de aardbeving van 2011 is daar niks meer van terug te zien. Gebouwen zijn ingestort of dichtgetimmerd, scheuren zitten in het asvalt, wegen zijn afgesloten, de stad ligt er verdrietig bij. Overal zijn mensen aan het werk om deze stad weer een beetje tot leven te brengen. Het centrum, de winkeltjes en koffiezaakjes, is gebouwd van containers en dat is ook alles wat er is.
Ik kreeg echt een naar gevoel in mijn buik toen ik hier rondliep, maar ergens vond ik het ook best wel interessant. We zijn naar Quake City geweest, een tentoonstelling over de aardbeving, wat ik best wel heftig vond. Na de wandeling hebben we gechillt en geklets in het park met live muziek op de achtergrond.

Maandag ochtend vertrekken de meiden van mijn kamer vroeg om door te reizen. Ik ben nu dus eindelijk weer eens even alleen. Écht alleen. En ik vind het heerlijk. Smorgens ga ik naar het centrum om even gebruik te maken van het gratis internet (mijn paps is vandaag alweer 60 geworden, dus die moet ik natuurlijk even feliciteren). Ik moet toch een paar uur wachten tot ik mijn hostel in kan. Na een paar uur chillen in de zon met een kopje koffie en een chinese I Love Jesus-koor naast me, maak ik nog een wandeling door Christchurch. Tijdens mijn wandeling ontmoet ik Paul. (Paul dacht dat ik een local was door mn dreads) en 3 x raden, Paul zit morgen ochtend in de zelfde bus als ik naar Kaikoura. Daar gaan mn eenzame uurtjes. Het heeft wel geteld een halve dag geduurd.

Ik ben in totaal 2 nachten gebleven in Christchurch. Om wat tijd te rekken, maar ook omdat ik het best wel een interessant stadje vond. Als nuchtere nederlander is het bizar om te bedenken dat je omgeving, je thuis, binnen 5 minuten kan worden verwoest. En door wat, de wereld. En niks dat je er tegen kunt doen behalve positief blijven en doorgaan met het leven. En dat is, in mijn beleving, ook precies wat de Kiwi's hier doen.

Dinsdag 4 februari vertrek ik van Christchurch naar Kaikoura. Kaikoura is het plaatsje waar je dolfijnen, walvissen en zeehonden kunt spotten. Zo gezegd, zo gedaan. Eerste stop zijn de zeehonden. Ze liggen heerlijk te chillen in het zonnetje en zodra er een groepje mensen naar ze staan te kijken posseren ze voor wat foto's. Ja echt, zeehonden die posseren, je gelooft het niet, maar het is echt.
We verblijven in een hostel boven op een berg met prachtig uitzicht over zee.
Kaikoura is een klein dorpje, waar niet heel veel te doen is behalve walvissen en dolfijn spotten. En dat is ook precies de reden waarom we hier zijn, want we gaan met dolfijnen zwemmen!

De wekker gaat vroeg op deze woensdag 5 februari, om half 5 om precies te zijn. Maar het is voor een goed doel :) Het is de dag van de Dolfins! Samen met Paul, Mette en Steve verzamelen we om 5 uur smorgens bij de Dolfin Encounter. We krijgen instructies, een wetsuit en snorkels. Niet veel later drijven we op de oceaan, met zonsopgang, opzoek naar de dolfijnen. Na een uurtje varen stoppen we en krijgen we een teken dat we het water in mogen. Ik vind het zo spannend! Het zijn namelijk wilde dolfijnen. Niet getraint om naar je toe te komen en je kusjes te geven. Ze zijn echt wild. Dit is hun thuis en wij komen in ons wetsuit op bezoek. De instructeur zegt dan ook; 'jullie zijn hun entertainment, zij niet die van jullie'. En dat is juist zo leuk! Als de dolfijnen je leuk vinden komen ze naar je toe, en vinden ze je niks, dan komen ze dus niet. Nou vraag je je misschien af, wanneer vindt een dolfijn je dan leuk? Nou, dat is heel simpel. Je moet hun aandacht krijgen door gekke geluiden te maken en door te zingen. En echt, het werkt.

Het was zo ontzettend gaaf. De dolfijnen zwemmen zo dicht langs je, en het zijn er zo veel. Op het moment dat wij er waren, waren er ongeveer 150 dolfijnen. We hebben in totaal bijna een uur gezwommen. En zelfs als je op de boot zat was het leuk om naar de rest te kijken. Uit elke snorkel kwam namelijk een ander geluidje of liedje en alleen dat was al hilarisch om te horen.
Als iedereen weer terug op de boot is krijgen we warme chocomel en koekjes. De dolfijnen zwemmen een stukje met de boot mee en doen nog wat trucjes. Je gelooft het niet, maar hoe harder je klapt en juicht hoe meer dolfijnen er achter de boot aan zwemmen. Op de terugweg zien we heeeeuull ver in de verte de spuit van een walvis. Check, check, dubbel check. We hebben dus alle diertjes weer gezien :)

Als we terug komen moet ik nog een half uurtje wachten tot mijn foto's klaar zijn. Dus Paul en ik gaan buiten in het zonnetje vast ontbijten, het is ook pas half 10 dus we hebben nog een hele dag te gaan.

Die middag huren we met wat mensen een 4 persoons fiets om wat in rond te crossen, deze is alleen na 10 minuten stuk en dus moeten we weer terug. Dan maar 2x een 2 persoons. Na 20 minuten slaat het weer ontzettend om, daar zitten we dan, in de regen. Na een uur komen we hijgend en doorweekt terug, maar het was wel leuk!

Woensdag 6 februari vertek ik weer vanuit Kaikoura opweg naar Picton. Esther en ik willen allebei naar Nelson, maar we hebben geen ticket voor de bus. Dus dan maar weer hitchhiken. We maken een bordje en na 30 minuten stopt er een jongen. Hij gaat naar Blenheim en wil ons tot aan daar wel mee nemen. De tweede lift ging een stuk sneller. Na nog geen 5 minuten stoppen er 2 jongens die naar een festival in Nelson gaan en hup daar gaan we. In Nelson doen we eerst met zn allen boodschappen, en kopen we een tentje voor Esther, want zij gaat ook naar het festival. Daarna zetten de jongens ons voor het hostel af en spreken ze met Esther af dat ze haar vanavond komen ophalen zodat ze mee kan rijden naar het festival. Wat super aardig!
In het hostel treffen we Paul. Hij heeft deze race dus gewonnen. En wij nog denken dat we de bus vast wel hadden ingehaald. Niet dus.

De 4 dagen in Nelson waren zeer relaxed. Het weer was goed, er waren natuurlijk weer genoeg redenen voor een feestje en er was weer tijd voor een wasje.

Zondag 9 februari vertrek ik (dit keer wel met busticket) vanaf Nelson weer terug naar Picton, want morgen ga ik met de ferry weer terug naar het Noordereiland.

Vaarwel Zuidereiland. Je was heerlijk.