Laatste weekjes NZ

Maandag 10 februari sta ik netjes weer met Esther te wachten op de Ferry. Ik heb me prima vermaakt in mn laatste weekje op het zuidereiland.

De tocht met de ferry is wild vandaag, ik zie meerdere mensen groen naar de wc rennen of zielig uit het raam staren in de hoop dat we snel de overkant bereiken. Na wat vertraging komen we s avonds om half 8, 2 uur later dan gepland, aan in Wellington.
Het weer in Wellington is grauw en nat en dat is volgens mijn roommates al de hele week zo. Toch heb ik hier 3 nachten geboekt dus we gaan er maar weer het beste van maken. Samen met Esther doe ik die avond nog een drankje en een dansje, en dan is het alweer bedtijd.

Dinsdag 11 februari is de dag van het wandelen. Op de heen weg naar het zuidereiland heb ik het Te Papa museum al gezien, dus vandaag gaan we de rest van de stad ontdekken. Dit is ook de dag dat ik er achter kom dat ik geen kaarten kan lezen. Na 74829 keer de weg te vragen kom ik eindelijk na een wandeling van een paar uurtjes weer terug in mijn hostel. Wellington is best een leuke stad, met hier en daar een mooi gebouwtje en een stukje groen. Vanavond staat er weer pompoen soep met coconut en veggies op het menu. Een creatie van mij en Roos die we in Wanaka hebben bedacht.

Het weer is niet zo best op woensdag 12 februari, en dat terwijl ik vandaag Mount Victoria wilde beklimmen. Dan maar een filmpje er in en hopen dat het vanmiddag beter is. Om een uur of 3 klaart het toch nog op, dus hop daar gaan we. Vanaf Mount Victoria heb je prachtig uitzicht over de stad en met een beetje mazzel kun je het zuidereiland zien. Ondanks dat het weer heel wat beter is dan vanmorgen is dat alleen niet gelukt. De hike op Mount Victoria is niet heel erg zwaar maar voor mij net prima. Je kan er ook met de bus komen, voor de wat oudere mensen onder ons, maar ik ben natuurlijk zo sportief dat ik maar gewoon de benenwagen neem. Ineens bedacht ik me dat ik hiken eigenlijk best wel leuk vond en heel even schoot het door mn hoofd dat ik misschien toch wel de Tongariro crossing wil doen. De Alphine Tongariro Crossing is een hike in het National Tongariro park van 8 uur. Het schijnt een van de mooiste hikes ter wereld te zijn. Het is de plek van de beroemde gekleurde meren, Emerald Lakes. En die meren waren toch wel een van de redenen waarom ik naar Nieuw Zeeland wilde. Vraag me niet waarom, maar ik vind kleurtjes en meren gewoon leuk. Het was dan ook een ontzettende teleurstelling toen ik op de heen weg, in Taupo, te horen kreeg dat je voor deze meren 8 uur moest hiken. En zoals we allemaal weten, dat kunnen ik en mijn reumalijfje hemaal niet. Na veel twijfels en verhalen van andere (lees: 'Het is zoooo zwaar') besloot ik om de gekleurde meertjes dus maar uit mn hoofd te zetten, er zouden nog genoeg andere mooie plekken komen. Die waren er ook zeker, maar nu ik op de terugweg was, en over een tijdje weer langs Taupo zou komen moest ik toch wel weer aan mijn meertjes denken. Zal ik het gewoon doen?

Na mijn Mount Victoria avontuur warm ik s avonds mijn pompoensoepcoconutveggiesprakkie op en dan is het alweer tijd om mn tas in te pakken want morgen gaan we weer verder!

Donderdag ochtend 13 februari stap ik uit in Levin. Hier komt Lia, de nicht van mijn moeder, mij ophalen. Super leuk om ergens verre familieleden aan de andere kant van de wereld te hebben. Ik weet nog niet hoelang ik blijf, zoals altijd, maar dat zie ik wel. Na een kopje koffie en wat bijgekletst te hebben rijden we naar huis. Wat een heerlijke omgeving. Het huis ligt aan een weggetje op een groot stuk grond tussen de koeien, geiten, paarden en honden. Om er te komen moet je over een kronkelig grindpad. Het doet me een beetje denken aan hoe ik vroeger tekende; huis, boom, hek, koe en pad naar deur.
Het is heerlijk om weer even in een andere sfeer dan het backpacken te zijn. Ik heb een eigen slaapkamer, badkamer en wc. Wat een luxe!

Ik ben in totaal een week gebleven bij dit drukke maar leuke gezinnetje. Dit drukke leuke gezinnetje bestaat uit papa Frits, mama Lia, dochter Lisa en de 4 zonen Ian, Oscar, Alex en Scott. Ik heb mijn naam genoot alleen niet ontmoet, want die woont in Nederland. Iedereen werkt of gaat naar school. Scott is de jongste (8) van allemaal en echt een ontzettend leuk kereltje. Hij vraagt of ik wil helpen met huiswerk maken, spelletjes wil spelen, naar zijn nieuwe mobiel wil kijken (waar alleen foto's en muziek op kunnen maar hij hoort er nu helemaal bij!), waterbalonnen wil maken voor op de trampoline, noem maar op. Samen met Alex en Scott voeren we de kippen bij de buren. Ik heb van frits leren schieten en op konijnen gejaagd (die miste ik op een haar, haha) en we zijn naar een viswedstrijd geweest. Verder heb ik nog wat gefietst, mijn spannende boek in een paar dagen uitgelezen, en op internet gespeurd naar huizen en werk in Melbourne.

De laatste 2 dagen in Levin komt er nog meer nederlands bezoek. Lotte en Jelle, van mijn leeftijd, zijn ook aan het trekken in Nieuw Zeeland. Met een camper, super leuk! We kletsen over de gouden plakken van onze schaatkanjers, Nieuw Zeeland natuurlijk en .. de Tongariro Crossing. Lotte en Jelle hebben hem gister gedaan en vonden het helemaal te gek. Zij vertelde mij dat hij helemaal niet zo zwaar is en dat ze hem in 6 uur hebben uitgelopen. Deze week kom ik langs Taupo, dus als ik het wil doen, is dit mn laatste kans.
Die laatste 2 dagen zijn we nog een stukje wezen wandelen met Lia, en we zijn naar 'De molen' geweest. Haha, staat gewoon een super grote molen in Nieuw Zeeland waar je allemaal nederlandse producten kunt kopen. Lijkt net of ik op de Zaanse Schans loop. En ze hebben bastogne koeken! Lekkaahhh!

Woensdag 19 februari verlaat ik Levin weer. Ik ben een uurtje te vroeg voor de bus maar dat maakt niet uit want het zonnetje schijnt. Terwijl ik zit te wachten komen er 2 kiwi's naast me zitten. Een broer en zus. Zij gaat weer terug naar huis en omdat zij ook vroeg zijn heeft hij zijn gitaar meegenomen om de tijd een beetje te doden. De broer kan ontzettend lekker spelen en zingen, dus wachten is nu nog minder erg. Na 20 minuten komt de bus van de zus en ze nemen afscheid. Daarna gaat de broer weer op het bankje zitten en speelt en zingt gewoon verdert. We raken aan de praat en ik vertel hem dat ik net een paar dagen geleden een ticket heb gekocht voor het concert van John Mayer in Melbourne. Hij is ook groot fan en samen zitten we een uur lang John Mayer liedjes te zingen. Deze jongen speelt en zingt overal, gewoon omdat hij het zo leuk vindt om te doen. Ik vind het dus ook helemaal niet erg dat mijn bus pas na 2 uur komt opdagen. He made my day en deze kleine dingetjes maken reizen zo ontzettend leuk.

Na een lange tocht van 4 uur komen we die middag aan in Taupo. En je raadt het nooit, maar in de bus heb ik me ingeschreven voor de Tongariro Crossing. Het hostel waar we verblijven is helaas vol geboekt voor de dag erna, dat betekend dus dat ik morgen na de crossing nog moet verhuizen naar een ander hostel. Gelukkig ben ik niet de enige met dit probleem en samen met Christina, en nog een paar andere gaan we opzoek naar een hostel. Om de hoek vinden we een hostel met nog genoeg bedden vrij. Terug in ons eigen hostel drink ik nog wat biertjes aan de bar en vertel de barman dat morgen de dag van de crossing is. Ik vertel hem dat ik absoluut niet fit ben en ontzettend bang ben dat ik het niet haal. Tot overmaat van ramp vertelt hij dat hij ook niet fit was toen hij de crossing deed en het echt verschrikkelijk vond. Hij heeft wel 4 x gezegd: You're gonna hate it. NEE! Dit kan ik niet gebruiken! Ik heb positiviteit nodig! De moed zakt me meteen in de schoenen en ik vraag me ontzettend af of ik dit wel moet doen. In de kamer praat ik met Christina en die vertelt dat zij in augustus dr enkel heeft gebroken en ook niet zeker weet of ze dit al aan kan. We besluiten dat we maar gewoon positief moeten blijven en dat we elkaar er wel door heen slepen. We kunnen zo vaak rusten als we willen en we doen het in ons eigen tempo. Het is tenslotte onze laatste kans om dit te doen, dus we gaan ervoor! Die avond ben ik totaal inspiratieloos wat betreft eten. Gelukkig is Josef al wakker (in Nederland) en legt mij uit hoe ik rijst moet koken. Het wordt kip tandori met een beetje ui en paprika. En natuurlijk weer voor een heel weeshuis zodat ik het morgen alleen hoef op te warmen. Een kind kan de was doen! Thanks Josef, dit brengt weer wat variatie in mn kookkunsten.

Donderdag 20 februari is de dag van de crossing. De wekker gaat om half 5, want de bus komt ons om half 6 halen. Bepakt met 2 liter water, zonnebrand, superboost nootjes van de pak n save en mijn zelfgemaakte lunch vertrekken we met een busje richting het National park. Het is een ritje van anderhalf uur maar vanwege alle zenuwen doe ik geen oog dicht. Om 7 uur komen we aan. Voor 15 dollar huur in een paar hikeschoenen, want dit gaan we natuurlijk niet op mijn gympjes doen. Daarna, om half 8, vertrekken we met een groepje van 5 opweg naar mijn meertjes. Het eerste uur is een makkie, maar daarna moeten we omhoog en dat is toch wel het gene waar ik echt niet goed in ben. Om de 10 minuten hijgend even stoppen is dus heel normaal. Niet veel later komen we, voor de Lord of the Rings fans onder ons, aan bij Mount Doom. Het gebied waar we nu lopen is Lord of the Rings opgenomen, ik herken alleen helemaal niks want ik heb die films nog nooit gezien. De echte fanatiekelingen beklimmen deze vulkaan (dat is +3 uur), maar wij wandelen lekker door. Na 4 uur hiken (niet alleen maar omhoog maar soms ook gewoon even lekker vlak) komen we aan bij mijn meertjes. Het is in het echt nog 57283 x mooier dan op alle plaatjes die ik gezien heb. Ik sta dan ook vol van geluk minuten naar beneden te staren. We eten onze lunch en daarna is het tijd voor de daling. Dalen lijkt zo veel makelijker dan omhoog, maar 3 uur naar beneden wandelen in de brandende zon (lees: het is 28 graden) is ook niet alles. Elke stap dreunt door in je lijf. En dan opeens is daar het bordje 'nog 45 minuten'. Ik word zo blij van dat bordje dat ik er zonder bij na te denken nog harder begin te lopen. Om 3 uur kom ik bezweet aan bij de finish. Ik ben zo ontzettend trots en blij dat ik bijna begin te huilen. Kijk mij even gaan, 6 weken geleden was deze crossing een dikke nee voor mij en nu heb ik hem uitgelopen in 7 en een half uur! Het was ontzettend zwaar, ik ben gebroken, heb meerdere blaren en kan geen stap meer zetten, maar ik heb het gedaan! AAAH!

De crossing is een one way hike en bij de finish staat dus een bus om ons weer terug te brengen naar ons hostel. Snel verplaats ik mijn backpack van het ene hostel naar het andere hostel, warm mijn rijst prakkie op en dan is het tijd om helemaal niks meer te doen. De adrenaline heeft mijn lijf weer verlaten en ik voel nu al dat deze hike een aanslag op mijn gewrichtjes was. Ik doe die nacht geen oog dicht van de pijn en heb de dagen erna alleen maar in bed gelegen om bij te komen, maar het was het zo ontzettend waard. Als ik er aan terug denk ben ik nog steeds zo ontzettend trots dat ik het gehaald heb. Dan kunnen nog zo veel mensen zeggen dat je iets niet kunt, maar dit bewijst maar weer dat je met doorzettingsvermogen en een hoop positiviteit meer kunt dan je zelf denkt.

De volgende stop is Rotorua. Hier kom ik op zaterdag 22 februari aan. Ook hier ben ik op de heenweg al geweest maar dat was maar 1 nachtje. Ik heb nog steeds overal spierpijn maar er is markt dus we gaan weer aan de wandel. Die avond is er een groot concert in Rotorua. The bold, the blind and the beatifull. Een kale, blinde en knappe dus, heel goed. Samen met mijn kamergenootje nemen we een kijkje. Het is gratis en het hele dorp is het huis uit gekomen om naar deze 3 mannen te kijken. Het is een leuk concert, ondanks het slechte weer, maar wat ik ook heel leuk vond om te zien is hoe zo veel locale Maori mensen hele picnicsetjes, stoeltjes, paraplutjes, tentjes, zeilen, luchtbedden en nog meer spullen hebben meegenomen om uitgebreid en relax op een veld een concert te kijken.
'S avonds skyp ik nog even met het thuisfront om ze weer op de hoogte te brengen en dan is het alweer bedtijd.

Zondag 23 februari is het in tegenstelling tot gisteravond ontzettend mooi weer. Er is weer markt (bezige bijtjes hier in Rotorua, elke dag wel wat te doen), en daarna is het tijd om even aan het zwembad te chillen. Ook Christina is in Rotorua en die avond eten we samen pizza. Dat is hier trouwens zo goedkoop. 5 dollar (3 euro) voor een hele en lekkere pizza. Daarna doen we nog even boodschappen en dan is het alwéér tijd om te pakken. Morgen gaan we naar Auckland!

Maandag 24 februari vertek ik samen met Christina naar Auckland.
Het is een lange, maar ook mn laatste busreisje want over 2 dagen moet ik dit prachtige land verlaten. Tijdens deze laatste busreis denk ik nog eens terug aan de laatste 2 maanden. Auckland is de plek waar ik 2 maanden geleden, op tweede kerstdag vol zenuwen aankwam en waar mijn avontuur begon. De tijd is voorbij gevlogen en alles is zo goed gegaan. Ik heb zo veel mooie dingen gezien en gedaan, ik red me overal prima met mijn ondertussen best wel goeie engels en ik heb zo veel fijne mensen ontmoet. Ik voel me opeens heel zelfstandig en trots. Ik red me eigenlijk prima hier aan de andere kant van de wereld in mn eentje. Mijn Nieuw Zeeland avontuur is misschien bijna ten einde maar er staat ook weer iets super spannends en leuks op mij te wachten. MELBOURNE!

In Auckland ontmoet ik ook Paul weer. Samen met Paul, Christina en Callum (een jongen die tijdens het eten aan kwam schuiven) doen we die avond nog een dansje beneden in de bar.

Dinsdag 25 februari staat in het teken van wassen, tas inpakken, laatste souvenirtjes kopen en het opnieuw inpakken van mijn tas. Ook deze avond gaan we weer stappen want het is onze laatste avond in Nieuw Zeeland (al is er nog geen reden voor een feestje dan wordt er wel een reden bedacht hier).

Wat een verdriet, vandaag 26 februari ga ik dit prachtige land verlaten. Vanavond om 7 uur vlieg ik namelijk naar Melbourne! Om 10 uur sta ik ingepakt en uitgecheckt bij de receptie en dan kan het wachten op mijn bus beginnen. Samen met Lucas, een jongen die ik al eerder ontmoet heb op het zuidereiland, slenteren we nog een paar uur door de stad. Even koffie drinken, lunchen en nog een dansje wagen bij een straatmuzikant. Om 3 uur nemen we afscheid en vertrek ik naar het vliegveld. Ik was natuurlijk helemaal vergeten in te checken op internet dus er gaat weer van alles mis op het vliegveld. Dat is toch nog wel een verbeteringspuntje, dat vliegen. Want in vliegen ben ik toch iets minder goed dan ik dacht. Uiteindelijk vertrekken we netjes op tijd. Over 4 uurtjes land ik in mijn volgende avontuur.

Bye NZ, hello Oz!



Natuurlijk is het leven als backpacker niet altijd rozengeur en manenschijn. Hier de top 5 minder leuke dingen aan backpacken:
1. Dormrooms. Je kamer met 7 andere delen maakt dat je soms wakker wordt van iemands gesnurk, mensen niet zachtjes kunnen doen als ze lam thuis komen of vroeg weer weg moeten. Gelukkig hebben we hier oordopjes voor wat het al een stuk dragelijker maakt.
2. Uit een tas leven. Het is de kunst om zo min mogelijk mee te nemen zodat je met zo min mogelijk kilo's op je rug door het leven gaat. Maar keuze hebben uit 4 kledingstukken is het, zeker als vrouw, ook niet helemaal, dus dan moet er weer geshopt worden. Hallo extra kilo's. Dan nog het inpakken van dat ding, alles weer netjes oprollen, goeie indeling maken zodat ie lekker op je rug hangt, schone kleding van vies scheiden, een zakje voor je zeepjes, zakje voor je ondergoed, noem maar op.
3. Koken. Eigenlijk niet persee het koken zelf, maar alles er omheen. Het wat-ga-ik-vandaag-eens-eten-ritueel komt bij mij dagelijks voor. Nou weet ik dat ieder mens daar last van heeft, backpacker of niet. Maar alles hier moet natuurlijk lowbudget en zie het dan nog maar eens klaar te maken in een hostel met vieze scheven pannen. Ze hebben hier bijvoorbeeld niet eens een kaasschaaf!
4. Socializen. En dan bedoel ik niet alle leuke gesprekken en avonden die ik met heel veel leuke mensen heb gehad, maar dat eerste gesprekje. Dat eerste gesprekje is namelijk ALTIJD het zelfde. Waar kom je vandaan, hoe oud ben je, welke landen heb je al gezien, hoelang reis je, reis je alleen, hoelang heb je nog te gaan, welke landen vond je het mooist? Je kent het wel, de standaard vragen. In het begin vond ik het heel erg leuk om alles te weten en te vertellen, maar je ontmoet zo veel mensen en elke dag het zelfde vertellen komt me (nu al) mn strot uit. Ben benieuwd hoe dat aan het eind van mn reis is.
5. Afscheid nemen van leuke mensen. Het aller beste aan alleen reizen is dat je zo veel mensen ontmoet. Soms leuke en soms niet zo leuke. De niet zo leuke maak je een praatje mee en die zie je vervolgens nooit meer (als je mazzel hebt) en met de leuke ga je leuke dingen doen, stappen, wandelen, samen in de bus zitten, koken, zorgen dat je op de zelfde kamer slaapt. Sommige mensen zijn zelfs zo leuk dat je je plannen er wel voor wilt omgooien zodat je samen nog een stukje verder kan reizen. Helaas komt er altijd een moment dat de wegen echt scheiden en dat je dus afscheid van elkaar moet nemen. Hopen dat je elkaar verder op je reis nog eens tegenkomt of afspreken dat je elkaar gaat opzoeken, het hoort er allemaal bij, maar bij de écht leuke mensen is het eigenlijk jammer dat je maar een paar dagen samen kunt reizen.